تابلو ایرانی بانویی با چشمان بسته در میان گل‌ها از گالری چارگوش مدل 5553

تفسیری جامع بر تابلوی "بانویی با چشمان بسته در میان گل‌ها": سماع دل در بستر رنگ

و کلام سعدی شعر مرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنم آیینه‌ای از عشق در نقاشی‌خط ایرانی با طراحی تلفیقی اختصاصی گالری چارگوش 

مقدمه:

در گستره‌ی پربار هنر ایرانی، که ریشه در ژرفای عرفان و ادبیات کهن دارد، پیوند شگرف "کلام" و "نقش" همواره بستری برای تجلی عمیق‌ترین عواطف و مفاهیم بوده است. تابلوی "بانویی با چشمان بسته در میان گل‌ها"، اثری منحصر به فرد از گالری چارگوش، مصداق اعلای این هم‌آغوشی هنری است. این تابلو، با الهام از ابیات شورانگیز و دلنشین حضرت سعدی، شاعر نامدار شیراز که نماد عشق حقیقی و سرسپردگی عاشقانه است، به خلق فضایی پرداخته که در آن، رنگ‌ها، فرم‌ها و واژگان، دست در دست هم، روایتگر داستانی از انتظار، صلح و وفاداری بی‌قید و شرط می‌شوند:

"بیا به صلح من امروز در کنار من امشب که دیده خواب نکرده‌ست از انتظار تو دوشم مرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنم که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم"

این اثر، با تلفیق ظریف خوشنویسی مدرن، تصویرسازی یک بانو با چشمان بسته و گل‌هایی در کنار صورتش، و زمینه‌ای آبستره با رنگ‌های فیروزه‌ای ایرانی و نارنجی گرم، نه تنها یک تابلوی بصری خیره‌کننده است، بلکه پنجره‌ای به سوی عالم معنا و معنویت می‌گشاید. این شرح مفصل، کوششی است برای غواصی در لایه‌های هنری، ادبی، مفهومی و فلسفی این اثر، تا از رازهای نهفته در پس چشمان بسته‌ی بانو و نجواهای پنهان در کلام سعدی پرده برداشته شود.

بخش اول: در محضر سعدی - سرود انتظار و وفای بی‌قید و شرط

برای ورود به جهان این تابلو، ضروری است ابتدا به کالبدشکافی ابیات انتخاب شده از سعدی بپردازیم؛ ابیاتی که جوهره‌ی عشق و انتظار را در اوج فصاحت بیان می‌کنند:

۱. بیا به صلح من امروز در کنار من امشب

• بیا به صلح من: این عبارت، دعوتی است توأم با التماس و تمنا. "صلح" در اینجا می‌تواند به معنای "آشتی"، "مصالحه" و "اتحاد" باشد. این صلح، فراتر از پایان یک نزاع است؛ بل‌که اشاره به آرامش و یگانگی‌ای دارد که با حضور معشوق حاصل می‌شود. عاشق، از معشوق می‌خواهد که به او آشتی کند و به او آرامش بخشد. این صلح، می‌تواند به معنای صلح با عالم و با خود نیز باشد که تنها در سایه‌ی وصل معشوق میسر می‌گردد.

• امروز در کنار من امشب: این بخش، بر فوریت و اشتیاق بی‌حد عاشق تأکید دارد. "امروز" و "امشب"، نشان‌دهنده‌ی خواست عاشق برای وصال در "زمان حال" است. او نمی‌خواهد وصل به فردا یا آینده موکول شود. این فوریت، عمق بی‌قراری و شعله‌ی شور عشق را به تصویر می‌کشد. حضور معشوق در کنار او در همین لحظه، نهایت آرزو و مطلوب عاشق است.

۲. که دیده خواب نکرده‌ست از انتظار تو دوشم

• که دیده خواب نکرده‌ست: "دیده" نماد چشم، نگاه، و در کل، حس بینایی و آگاهی عاشق است. "خواب نکردن" از بارزترین نمادهای بی‌قراری عاشق و شدت انتظار اوست. در ادبیات عرفانی، بی‌خوابی عاشق، نشانه‌ای از بیداری دل و هوشیاری باطنی برای درک حضور معشوق است. عاشق نمی‌تواند بخوابد، زیرا در هر لحظه انتظار معشوق را می‌کشد و تمام حواسش متوجه اوست.

• از انتظار تو دوشم: "دوش" به معنای شب گذشته است. این عبارت، بر تداوم بی‌خوابی و انتظار تأکید می‌کند. شب‌ها و روزهاست که عاشق چشم به راه است و خواب از چشمانش ربوده شده. این انتظار، نه تنها یک حالت گذرا، بلکه به یک وضعیت دائمی در وجود عاشق تبدیل شده است.

۳. مرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنم

• مرا به هیچ بدادی: این مصرع، اوج خضوع، تواضع و فنای عاشق را بیان می‌کند. "به هیچ دادن" به این معناست که معشوق، عاشق را هیچ ندانسته، او را به رایگان و بدون هیچ ارزشی رها کرده، یا حتی او را در برابر هیچ‌چیز معامله کرده است. این عبارت، نشان‌دهنده‌ی بی‌اهمیتی عاشق در چشم معشوق است و در عین حال، بیانگر نهایت از خود گذشتگی عاشق در برابر معشوق. در عشق الهی، این به معنای تسلیم محض و فنای "من" در برابر ذات لایزال الهی است.

• و من هنوز بر آنم: "هنوز بر آنم" بیانگر پایداری، ثبات قدم و وفاداری بی‌تزلزل عاشق است. با وجود بی‌مهری یا بی‌توجهی معشوق (چه بسا از دید عاشق)، اراده‌ی عاشق ذره‌ای سست نشده و بر عهد و پیمان خود باقی است.

۴. که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم

• که از وجود تو مویی: "مویی از وجود تو" کوچک‌ترین و ناچیزترین جزء از هستی معشوق را نشان می‌دهد. مو در اینجا نمادی از ذره‌ای از وجود، کمترین نشانه، یا نازل‌ترین تجلی معشوق است.

• به عالمی نفروشم: این عبارت، اوج ارزش‌گذاری عاشق به معشوق و بی‌ارزش دانستن تمام عالم در برابر اوست. "عالم" در اینجا، نمادی از تمام مظاهر دنیوی، لذت‌ها، مقام‌ها، ثروت‌ها و هر آن چیزی است که انسان‌ها برای آن زندگی می‌کنند. عاشق می‌گوید که حتی یک ذره از وجود معشوق را با تمام کائنات عوض نمی‌کند. این اوج اخلاص، فداکاری، و عشق بی‌قید و شرط است که در آن معشوق به "همه چیز" و غیر او به "هیچ" بدل می‌شود.

پیام کلی ابیات: این غزل سعدی، روایتی ژرف از عشق حقیقی است؛ عشقی که با انتظار بی‌قرار و بی‌خوابی شبانه آغاز می‌شود، با فروتنی و پذیرش بی‌ارزشی خود در برابر معشوق ادامه می‌یابد، و در نهایت به اوج وفاداری و فداکاری می‌رسد، جایی که عاشق تمام عالم را در برابر ذره‌ای از وجود معشوق هیچ می‌انگارد. این شعر، در عین پرداختن به عشق انسانی، قابلیت تعبیر به عشق الهی و عرفانی را نیز دارد، جایی که معشوق، ذات حق است و عاشق، سالکی که در طلب وصال او، از همه هستی می‌گذرد.

بخش دوم: کالبد هنری تابلو – تجلی انتظار در پالت رنگ و فرم

تابلوی "بانویی با چشمان بسته در میان گل‌ها"، با الهام از این ابیات دلنشین سعدی، به تجسمی بصری از این مفاهیم عمیق عاشقانه و عارفانه پرداخته است.

۱. تصویرسازی بانو با چشمان بسته:

• بانوی با چشمان بسته: این عنصر کانونی تابلو، سرشار از نمادگرایی است. چشمان بسته می‌تواند به معانی متعددی اشاره کند:

  • انتظار و مراقبه: چشمان بسته، بیانگر حالت عمیق انتظار است؛ انتظاری که از انتظار صرف فراتر رفته و به مراقبه‌ای درونی برای ادراک حضور معشوق تبدیل شده است. این همان بی‌خوابی "دیده" است که به جای نگاه به بیرون، به درون معطوف شده.

  • صلح و تسلیم: چشمان بسته، نماد آرامش، تسلیم محض و رهایی از دغدغه‌های دنیای بیرون است. این حالت، با "بیا به صلح من" در شعر سعدی همخوانی دارد. بانو به معشوق خود تسلیم شده و در انتظار آرامش‌بخش اوست.

  • دیدن با دل (بصیرت باطنی): در عرفان، دیده بستن از جهان مادی به معنای گشودن چشم دل و رسیدن به بصیرت باطنی است. بانو، به جای دیدن با چشمان سر، با قلب و روح خود معشوق را می‌بیند یا انتظار تجلی او را می‌کشد.

  • رها و رها شدن: "حالتی رها دارد" به معنای آزادی از قید و بندهای دنیوی، آرامش عمیق و حالتی شبیه به خلسه یا سماع درونی است که در آن روح به پرواز درمی‌آید. این رهایی، حاصل عشق و اعتماد کامل به معشوق است.

• نیم‌رخ بانو: قرار گرفتن نیم‌رخ بانو، حس اسرارآمیزی و عمق را بیشتر می‌کند. گویی او در حالتی از تأمل یا دریافت وحی قرار دارد که کاملاً قابل درک نیست.

۲. گل‌ها در کنار صورتش:

• گل‌ها: نمادهایی جهانی از زیبایی، لطافت، زندگی، طراوت، معصومیت و رشد. در فرهنگ ایرانی، گل به ویژه گل سرخ، با عشق، معشوق و بهشت در ارتباط است.

• قرار گرفتن در کنار صورت: این موقعیت‌گذاری، نشان می‌دهد که گل‌ها نه صرفاً یک تزیین، بلکه جزئی از وجود بانو، یا بازتابی از زیبایی درونی و معنوی او هستند. این می‌تواند به معنای:

  • تجلی زیبایی الهی در بانو: همانطور که بانو در حالتی رها و معنوی قرار دارد، گل‌ها نیز نشانه‌ای از کمال و جمالی هستند که از او سرچشمه می‌گیرد یا او را احاطه کرده است.

  • لطف و عنایت معشوق: گل‌ها می‌توانند عطای معشوق یا نشانه‌ای از حضور او باشند که موجب رویش و طراوت در روح بانو شده‌اند.

  • بهشت درونی: قرار گرفتن گل‌ها در این فضای عرفانی، تداعی‌گر باغ بهشتی است که در درون انسان و در دل عاشق برپا می‌شود.

۳. زمینه با رنگ‌های ایرانی فیروزه‌ای و نارنجی گرم:

• رنگ فیروزه‌ای (و سبزآبی): فیروزه‌ای، رنگی عمیقاً ریشه‌دار در هنر و معماری ایرانی است که نمادی از:

  • معنویت و الوهیت: این رنگ با آسمان، بهشت و آرامش معنوی مرتبط است.

  • صلح و آرامش: حضور این رنگ، حس آرامش و سکون را به تابلو می‌بخشد که با "صلح من" در شعر سعدی در پیوند است.

  • خرد و حکمت: رنگ فیروزه‌ای می‌تواند نمادی از بصیرت و حکمت درونی باشد که از حالت مراقبه‌ی بانو برمی‌خیزد.

• رنگ نارنجی گرم (و طلایی): استفاده از رنگ نارنجی در بخش‌هایی از زمینه، در کنار فیروزه‌ای، کنتراستی پویا ایجاد می‌کند. نارنجی نمادی از:

  • شور و اشتیاق: رنگ نارنجی، نمادی از حرارت، اشتیاق و آتش عشق است. این می‌تواند تداعی‌گر بی‌خوابی و حرارت "انتظار تو" باشد.

  • روشنی و بیداری: درخشش نارنجی، می‌تواند نوری باشد که از عالم غیب بر بانو می‌تابد یا نشانه‌ای از بیداری معنوی است.

• زمینه آبسترکت: ماهیت آبسترکت زمینه، به تابلو عمق و فضای رمزآلود می‌بخشد. این عدم وضوح، اجازه می‌دهد که مفاهیم انتزاعی شعر و عرفان، بهتر منتقل شوند. زمینه آبسترکت، خود می‌تواند نمادی از عالم غیب یا باطن باشد که تجلیات الهی از آن سرچشمه می‌گیرند.

۴. خوشنویسی مدرن شعر سعدی در زمینه و ادغام با تصویر:

• خوشنویسی مدرن: این سبک، ضمن حفظ زیبایی خط فارسی، از قواعد سنتی فراتر می‌رود و به کلمات، جنبه‌ای بصری و انتزاعی می‌بخشد. این خوشنویسی، رها و سیال است، گویی که کلمات خود در فضایی عرفانی جاری شده‌اند.

• ادغام با تصویر: اینکه شعر سعدی "در زمینه و دور صورت بانو و با تصویر ادغام شده"، نکته‌ای بسیار مهم است. این ادغام نشان می‌دهد که:

  • کلام، جوهر وجود: شعر، صرفاً یک متن نیست که بر بوم نقش بسته باشد، بلکه بخشی جدایی‌ناپذیر از وجود بانو و فضای اطراف اوست. گویی این کلمات، هستی بانو را شکل داده‌اند یا از وجود او برآمده‌اند.

  • فضاسازی معنایی: کلمات شعر، فضای معنایی تابلو را در بر گرفته و آن را از نظر محتوایی غنی‌تر می‌کنند. بیننده در میان کلمات غرق می‌شود و هر جزء از تابلو، از معنی شعر متأثر است.

  • تجسم زمزمه‌ی درونی: این ادغام، می‌تواند تجسمی از زمزمه‌ها و نجواهای درونی بانو باشد که در انتظار معشوق، کلمات سعدی را در دل خود تکرار می‌کند.

• طراحی تلفیقی اختصاصی گالری چارگوش: این عبارت، بر جنبه‌ی نوآورانه و منحصر به فرد اثر تأکید دارد که نشان از هویت هنری خاص گالری در ترکیب هنرهای سنتی با رویکردهای معاصر دارد.

بخش سوم: تحلیل هنری-مفهومی - رهایی در انتظار، حضور در نیستی

این تابلو با تلفیق بی‌نظیر فرم و محتوا، بیانگر مفاهیم پیچیده‌ای است:

۱. انتظار فعال و مراقبه‌ی عاشقانه: چشمان بسته‌ی بانو، برخلاف سکون ظاهری، نشان‌دهنده‌ی یک "انتظار فعال" و "مراقبه‌ی عمیق" است. او در حالتی رها قرار دارد، که نه بی‌تفاوتی، بلکه اوج تسلیم و تمرکز بر درون برای دریافت حضور معشوق است. این همان بی‌خوابی "دیده" است که به جای انتظار منفعلانه، به بیداری روح و ادراک باطنی منجر می‌شود.

۲. صلح درونی و رهایی از تعلقات: "بیا به صلح من" در شعر سعدی، با حالت "رها" و چشمان بسته‌ی بانو در تابلو، کاملاً همخوانی دارد. این صلح، ناشی از رهایی از تعلقات دنیوی و یافتن آرامش درونی است. در این حالت، "مرا به هیچ بدادی" نیز معنا پیدا می‌کند؛ عاشق از "خود" و "تعلقات" خود تهی شده تا برای وصال معشوق آماده شود. گل‌ها در کنار صورت، نیز می‌توانند نمادی از همین رهایی و رویش زیبایی از درون باشند.

۳. بی‌ارزشی عالم در برابر معشوق: مفهوم "از وجود تو مویی به عالمی نفروشم" در تابلو به صورت غیرمستقیم، اما قدرتمند تجلی یافته است. بانو با چشمان بسته، گویی از دیدن زیبایی‌های عالم (که در برابر معشوق هیچ‌اند) منصرف شده و تنها به منبع اصلی زیبایی (معشوق) توجه دارد. گل‌ها، به عنوان نماد زیبایی طبیعی، در کنار او قرار دارند، اما این زیبایی درونی شده و به جزئی از هستی بانو تبدیل شده است، نه چیزی که بتوان آن را با عالم معاوضه کرد.

۴. کلام به مثابه هستی: ادغام خوشنویسی با تصویر بانو، نشان می‌دهد که کلام، به ویژه کلام عاشقانه و عرفانی، صرفاً یک واسطه نیست، بلکه خود جوهر و هستی است. شعر سعدی، نه تنها روایتگر عشق است، بلکه خود به روح تابلو تبدیل شده و در تار و پود وجود بانو و محیط اطرافش حل گشته است. این تلفیق، بیننده را به غرق شدن در متن و تصویر به صورت همزمان دعوت می‌کند و مرز میان خواندن و دیدن را در هم می‌شکند.

۵. دوگانگی رنگ‌ها: آرامش و اشتیاق: ترکیب رنگ فیروزه‌ای (آرامش، معنویت) با نارنجی (حرارت، اشتیاق)، به خوبی دوگانگی و در عین حال یگانگی احساسات عاشق را بازتاب می‌دهد. از سویی، آرامش ناشی از تسلیم و صلح با معشوق وجود دارد، و از سوی دیگر، حرارت و اشتیاق سوزان برای وصال. این تضاد رنگی، به تابلو عمق و پویایی عاطفی می‌بخشد.

۶. هنر به مثابه‌ی مدیتیشن بصری: این تابلو، با فرم آرام و مفاهیم عمیق خود، می‌تواند به عنوان یک ابزار مدیتیشن بصری عمل کند. چشمان بسته بانو، بیننده را به درون‌نگری دعوت می‌کند. فضای آبسترکت و ادغام کلمات، به ذهن اجازه می‌دهد که در مفاهیم شناور شود و از سطح ظاهری فراتر رود، تا به آرامش و عمق معنوی دست یابد.

بخش چهارم: لایه‌های فلسفی و عرفانی – عشق، تسلیم و وحدت

تابلوی "بانویی با چشمان بسته در میان گل‌ها"، دربردارنده‌ی مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که ریشه در سنت تصوف و عشق‌ورزی در ایران دارد:

۱. عشق الهی و عشق زمینی: شعر سعدی همواره پلی میان عشق زمینی و عشق الهی بوده است. این تابلو نیز، با نمایش بانویی زیبا و گل‌ها، به جنبه‌ی جمال‌پرستی و عشق انسانی اشاره دارد، اما چشمان بسته، حالت رها، و ادغام با کلام عارفانه، آن را به سوی تفسیر عرفانی سوق می‌دهد. بانو می‌تواند نماد سالک، یا حتی تجلی لطیفه‌ی حق در جهان باشد که در انتظار وصال کامل و ابدی است.

۲. فنا در معشوق (فنافی‌الله): "مرا به هیچ بدادی" و "از وجود تو مویی به عالمی نفروشم" اوج فنای عاشق در معشوق است. در این مقام، عاشق از خودی خود تهی می‌شود و تمام ارزش خود را در نسبت با معشوق می‌بیند. بانو با چشمان بسته و حالت رها، این مرحله از فنا را به تصویر می‌کشد؛ حالتی که در آن خودی‌بینی از میان رفته و تنها "او" باقی می‌ماند.

۳. حضور و غیبت (حضور و غیاب): مفهوم انتظار، خود گویای حضور و غیبت است. معشوق غایب است، اما حضور معنوی او، تمام وجود عاشق را در بر گرفته (بی‌خوابی دیده). تابلو این پارادوکس را با تصویر بانو (حضور) که در میان کلمات معشوق (حضور غایب) احاطه شده است، به نمایش می‌گذارد. گل‌ها نیز می‌توانند نمادی از لطافت و تجلی حضور او باشند.

۴. تجلی جمال الهی: رنگ‌های فیروزه‌ای و نارنجی، و همچنین گل‌ها، می‌توانند نمادی از تجلیات جمال و لطافت الهی باشند. این تجلیات، در عین اینکه در جهان مادی حضور دارند، به عالم معنا و لطافت‌های غیبی نیز اشاره دارند. بانو، به نوعی دریافت‌کننده و مجلای این تجلیات است.

۵. اهمیت قلب و درون در ادراک: چشمان بسته بانو، تأکیدی است بر این اصل عرفانی که ادراک حقیقی با چشم دل صورت می‌گیرد، نه با چشم سر. حقیقت، نه در جهان بیرون که در باطن و درون انسان نهفته است و تنها با سکوت، تأمل و رهایی از مشغله‌های ظاهری قابل دسترسی است.

۶. پذیرش و تسلیم (رضا و تسلیم): حالت رها و آرام بانو، نماد پذیرش و تسلیم در برابر اراده و حکمت معشوق است. حتی اگر معشوق "مرا به هیچ بدادی"، عاشق در مقام رضا و تسلیم قرار دارد و از اراده‌ی خود دست کشیده تا اراده‌ی معشوق بر او حاکم شود. این تسلیم، به معنای ضعف نیست، بل‌که اوج قدرت روحی است.

بخش پنجم: دعوت به تأمل - آیینه‌ای از وصل و انتظار

تابلوی "بانویی با چشمان بسته در میان گل‌ها"، همچون یک اثر عمیق هنری، بیننده را به یک سفر درونی و تأمل فلسفی دعوت می‌کند:

۱. درک معنای واقعی انتظار: آیا انتظار من، یک بی‌قراری صرف است، یا به مراقبه‌ای فعال و بیداری درونی تبدیل شده است؟ تابلو، بیننده را به بازنگری در کیفیت انتظارش برای اهداف، آرزوها، یا حتی وصال حقیقی دعوت می‌کند.

۲. قدرت تسلیم و رهایی: آیا می‌توانم مانند بانو، در مواجهه با ناامیدی‌ها یا بی‌توجهی‌ها، به حالتی از رهایی و تسلیم برسم و درونی آرام داشته باشم؟ این اثر، درس بزرگی در پذیرش و توکل به بیننده می‌دهد.

۳. ارزش حقیقی وجود: "مویی به عالمی نفروشم"؛ این عبارت بیننده را به تأمل در ارزش‌های واقعی خود و آنچه برایش اهمیت دارد، دعوت می‌کند. آیا من نیز ارزش وجودی معشوق (یا هدف متعالی) خود را بالاتر از هر چیز دیگر می‌دانم؟

۴. زیبایی درونی و معنوی: تابلو، با چشمان بسته بانو و گل‌ها، به بیننده نشان می‌دهد که زیبایی حقیقی، تنها در ظاهر نیست، بل‌که در عمق وجود و در حالتی از آرامش و معنویت نهفته است. این زیبایی، از خود رهایی و عشق سرچشمه می‌گیرد.

۵. هم‌نشینی کلام و تصویر: بیننده می‌تواند با غرق شدن در ادغام کلمات سعدی و تصویر بانو، یک تجربه‌ی هم‌زمان از خواندن و دیدن داشته باشد که ادراک او را از شعر و هنر به سطحی عمیق‌تر می‌رساند.

۶. میراث هنر و عرفان ایرانی: این تابلو، تجسمی زیبا از تداوم سنت‌های هنری و عرفانی ایران است. بیننده با تأمل در آن، با غنای فرهنگی و معنوی سرزمین خود ارتباط برقرار می‌کند و درمی‌یابد که چگونه هنر می‌تواند حامل عمیق‌ترین پیام‌ها باشد.

نتیجه‌گیری: رها در آغوش عشق، چشم در انتظار وصال

تابلوی "بانویی با چشمان بسته در میان گل‌ها" اثری بی‌بدیل است که با تلفیق هنر نقاشی‌خط، نمادگرایی بصری و عمق کلام سعدی، روایتی از عشق بی‌قید و شرط، انتظار عارفانه و تسلیم عاشقانه را به تصویر می‌کشد. بانو با چشمان بسته و حالت رها، در میان گل‌ها و در بستر رنگ‌های فیروزه‌ای و نارنجی، نمادی از روحی است که در آرامش و سکوت درونی، منتظر وصال معشوق حقیقی است.

این تابلو، با ادغام ظریف شعر سعدی در تار و پود تصویر، به بیننده یادآور می‌شود که حتی اگر معشوق او را "به هیچ" داده باشد، ذره‌ای از وجودش با تمام عالم قابل معاوضه نیست. "بانویی با چشمان بسته در میان گل‌ها" نه تنها یک شاهکار بصری، بلکه دعوتی است به هر بیننده تا در عمق وجود خود غواصی کند، معنای حقیقی انتظار و صلح را دریابد، و در آیینه‌ی عشق، زیبایی بی‌قید و شرط را مشاهده کند. این اثر، گواهی است بر قدرت بی‌بدیل هنر ایرانی در تجسم مفاهیم والای انسانی و عرفانی.

- این آثار دارای فضا سازی های عمیق و مجموعه بسیار گسترده ای از طرح های زیبای مفهومی و اورینتال فارسی با الهام از سروده های اساطیر ادبی ایران زمین، تلفیقی از عشق و فضای لامتنهیست از نور بسوی زیبایی ... - این آثار با تکنیک دیجیتال طراحی و با چاپ بسیار نفیس پنجره ای متفاوت از انتخاب طرح و هنر پارسی را به مردم هنردوست ایران زمین تقدیم نموده اند